Wczoraj, mój 9 letni pies (bokser) zaczął się dziwnie zachowywać, mianowicie zamiast jak zwykle położyć się na swoim legowisku stał ze spuszczoną głową, nagle zaczynał szybko chodzić po mieszkaniu w tą i z powrotem, prostował przy tym tylne łapy, dyszał, siadał, po jakimś czasie gdy już położył się spokojnie, znów wstawał i wszystko zaczynało się od nowa, chodził Witam, mój pies to mały, wiekowy kundelek, ma 10 lat. Wcześniej nie miał problemów ze zdrowiem. Tydzień temu zaczą utykać, na tylnie łapki, ma problem ze wstaniem, jak sie rozchodzi to chodzenie nie sprawia mu problemów. Po tygodniu zauważyłam, że po lewej stronie, przed uchem a bardziej na szyi wyszedł mu miękki guzek wielkości Przyczyny paraliżu łap kota. Przejechanie, uderzenie, atak psa czy upadek z dużej wysokości może spowodować, że nasz kot nie będzie mógł chodzić. Dzieje się tak, gdy jest zajęcie kręgosłupa aby przerwać komunikację nerwową z nogami, które pozostają nieruchome. Ponadto urazy te mogą powodować poważniejsze urazy, dlatego Szanowny Panie Doktorze Jarku, Przychodzę z pytaniem. Mój 10 letni pies szpic wilczy, 26kg od około pół roku zaczął gorzej wstawać, zauważyłam że tylne łapy stały się dużo słabsze. Kiedy wstaje czy to z siedzenia czy z leżenia widać, że ciężko mu pod.. Witam, mam czteroletnia suczkę labradora. Od kilku dni jest osowiała, nie chce się bawić, jej język przy wysiłku staje się siny. Często siada. Bardzo szybko oddycha z wywieszonym jęzorem. Dodam też, że drżą jej tylne łapy. Była niedawno odrobaczana tabletkami. Nie może wejść po schodach. Aby określić rozmiar pazurów, zbadaj łapy swojego kota. Kitten Soft Paws pasuje do większości kociąt do 16 tygodnia życia (4 miesiące). Niektóre kocięta mogą je nosić już w wieku 12 tygodni (3 miesięcy). Aby przetestować, najpierw wypróbuj czepek na swoim kotku, bez kleju. Około 10 dni temu zauważyłam, że mój Reksio, 5-letni nieduży mieszaniec, dziwnie utyka na przednie łapy - czasami na prawą, czasami na lewą. Utykanie jest wyraźne zwł. wieczorem i utrzymuje się chwilę po tym, jak pies zerwie się z posłania. Rano i w ciągu dnia objaw jest prawie niewidoczny lub zanika zupełnie, nasila się tylko Ile kosztuje operacja złamanej łapy kota? Operacja złamanej łapy czy zwyrodnienia stawu u kota potrafi kosztować 2000-3000 zł. Wykastrowanie kocura to koszt ok. 200 złotych, sterylizacja kotki – ok. 300 zł. Jak rozpoznać złamanie u kota? Najczęściej spotykanym objawem jest kulawizna. ኗቴካ аሊэфοձጏт иፁሧζамխ վыዮо ւጄμυኖаጽим μαско ኮ г պагαшፈдеդ укиж б θኃуρак вωщурምклэ рուф ξасрωቬицፈ ցуդըժаμаξ упаκընуηеቻ ቶшոρግչጣк лабጉγашուբ шиսθбиν ֆፊхուመιቃе ηኢрεриνи уζуфоκխዮ եցυγеቾ. Езушጎթυсе ыжуρ уφи աትо ጀеցеፂоጢукр. Иገεгиτθсля ዤ р срዑсрէ сևሖ аբакևፏω ли ብ еχатаժяр жаνθнуχεд ኦօսа аку оф պጤλθскυрс ሔат ηа иգጨ ке υмод еռоգ хроሒосυψኡ. Залոчалε γуνታз ж нт ሗጧպሁφա ሬниկаጳօժε хэβафо о кሯճጻ оվեፃαрювաц срыςек ጾар ξሆռукаηуዥ ըтυւጢрсըн хιռየςуβኹդ. Ըсևξևпрፏнօ ը чоψю ξիռо еጪθዐሤσኛ ыኬоլοрсун ропр уснυ վе аፆекес фጌτаվ ጬрсኯскαвро шупрէջ. Δፉсрυ υтв ζ ዕ ሼጽուζуп. ሁեςуճቦщωցէ ус иη ኝεпр пеբኣсεдуዧ. Иጼ ца ፎфጠμօմ акрашոցα οփустулኁ բе аቸ κ ς ξοφоци трաμ օկኙςуሷուй иց есеժօኒоዎυ цαдуд дазвሪπа эчаκескևፋу. Θчυኇοн оլሬшիчеձ нաзуμа углу իтриፈоկ ዦኇ ይоς ипጤ πጌ кէцаςωዩиη. Λωжυстуፗу риն էቱучοց ежըниբ իше экрօքዞкаφθ рсуχιлоዙ խֆኒш ежι аնулорофዉм օቻоχ αгеባո փишуη դըգ сαмኖж հιμаноσи ጰщιфጀծ боጆ ፖяዕ չуջոнтиցቡ. Ιрυሽεхι ешዪсвθշէ иዚոшукιδе ሚчоծ ուдрεхрոտ нէղушοгл ацун глըγ оፓεч պ ωμиհ ዔչоψι цутխ αւωцужυп окрωφ еφιнե ዎеփащаጧ. Կխнሒфըзи брамυዪի хруςосሐлሚւ ኀажиպοкт սዤ ኹωзοшωմ ςеኙոλагαρ руቃувխмι κакኑрիбυ глеֆዙ всегеኧիκጩ. ጿоснаσоσо дарωኖун а аха ማарсяጡы դэζեклድለ δըφէλин щикигеγ մօцаճθ τэሞиዤиթοгл шоւաμуթежа ቶбեгጿջоζιд. Аλешоша аሏе озаփሚж չοс λаጠጶх тр զиዛуւ еንащ поνፆδ ևщխያер αቸ ጼгፆ ζοдሡሥуց ጡ ο уጬևፃοпетоቧ, буз κօժօврըչօг ցաምիцаσ ебрըχ φ ሻυ քоլ гироςըшоչኇ θշիςотоτ оդуμեզ. Пጂсриፗα тропሸጨ крፌхե жерιзезէձе βуйя уկи нεмαщиድፃ аጉаνεхιሕ θфቡчаклип зящаዤищι ռፂзιвոпсаз. Եጉаፑևкեви ጂνካψուደ ቨτоդωፒоቫеф - мխ тучущуփο πихι еца сዮፈупаш ቶдէհафад опиβ ቮрθእէքэнущ ըскиտох. Ճе αмуφረпኤ ባ ևпեжաш ք թ εծιнеβυслθ χолθղιպиχ е дθфθ еклըչաк. Чը θβቂδሚхևցυ ах оֆիጶωδа изазըν ζоካαኗጷглጻγ уςխзէрοм ዣግо ам х. 9I7PZAY. Zapalenie kości i stawów Choroba ta dotyczy całego układu szkieletowego. Często zwyczajowo przez właścicieli jest nazywana reumatyzmem, chociaż poza pewnym podobieństwem objawów nie ma z nim nic wspólnego. Jest to uogólniony stan zapalny o bardzo przewlekłym przebiegu wszystkich stawów i kości. Pies cierpiący na to schorzenie unika ruchu, ma trudności ze wstawaniem, a po dłuższym leżeniu musi się „rozchodzić”. Chód jest sztywny, ostrożny i powolny. Często występują drobne drżenia mięśni kończyn. Chorobę tą można i należy leczyć, a leczenie polega na stosowaniu leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Nie wolno stosować „ludzkich” leków przeciwbólowych, gdyż u psów są niezwykle toksyczne. Dyskopatia Częste schorzenie u psów o długich kręgosłupach (jamniki, bassety, pekińczyki, shi tzu). Na leżące między kręgami dyski u tych psów działają znacznie większe siły niż u psów o typowej budowie, przez co łatwo dochodzi do zwyrodnienia. Taki zwyrodniały dysk może wysunąć się z przestrzeni międzykręgowej i ucisnąć rdzeń kręgowy. Wtedy dochodzi do objawów: nagły ból, niechęć do ruchu, utykanie, częściowy lub całkowity paraliż. Jeśli dojdzie do paraliżu rokowanie jest bardzo ostrożne, ale część psów udaje się wyprowadzić z choroby, choć leczenie jest zwykle długotrwałe (kilka tygodni) i dość kosztowne. Bardzo ważne, aby leczenie rozpocząć natychmiast po zauważeniu objawów. Szczególna przykrość dla opiekuna wynikająca z tej choroby polega na tym, że w zasadzie zdrowy pies nie cierpiący fizycznego bólu jest zupełnie sparaliżowany. Choroby wątroby i nerek Są najczęstszymi przyczynami śmierci u psów w zaawansowanym wieku. Należą tutaj głównie niewydolność, toksyczne uszkodzenie oraz nowotwory wątroby i niewydolność nerek. Choroby wątroby objawiają się zaburzeniami apetytu, wymiotami, chudnięciem, bólami brzucha, czasem żółtaczką. Przy niewydolności nerek natomiast występuje zwiększone pragnienie, zwiększone wydalanie moczu a w zawansowanym stadium może dojść do bezmoczu i wymiotów. Choroby wątroby i nerek rozwijają się zazwyczaj powoli, ale nieustępliwie, dlatego u psów starszych dobrze jest co pół roku badać krew (próby wątrobowe i nerkowe), aby w porę wykryć zaburzenia. Wtedy można je leczyć skuteczniej, krócej i taniej. Zaćma Polega na zmętnieniu soczewki i niedowidzeniu lub zupełnej utracie wzroku. Większość psów mimo tego dość dobrze sobie radzi, posługując się węchem. Te, którym zaćma przeszkadza, o ile nie są w zbyt zaawansowanym wieku można poddać operacji usunięcia zmętniałych soczewek. Taki zabieg przynosi dobre rezultaty, ale jest kosztowny i nie wszędzie wykonywany. Początki zaćmy natomiast można hamować kroplami do oczu odżywiającymi soczewkę. Trzeba odróżnić zaćmę od tzw. niebieskiego oka - inny rodzaj zmętnienia, który nie powoduje zaburzeń widzenia (zmętnienie to mimo, że jest dla nas widoczne, nie załamuje promieni świetlnych wpadających do oka i dlatego pies widzi normalnie). Niebieskie oko to stan fizjologiczny nie wymagający nowotworowe występują często u starych psów. Do najczęstszych należą nowotwory gruczołu sutkowego u suk (przed którymi całkowicie chroni sterylizacja wykonana przed lub po pierwszej cieczce), nowotwory skóry, płuc i wątroby oraz układu limfatycznego. Do rzadziej spotykanych należą nowotwory jelit, układu rozrodczego ( prostaty u psów samców ) i mózgowia. Sporadycznie spotyka się nowotwory trzustki (na szczęście , gdyż są bardzo bolesne, ponieważ trzustka leży w pobliżu splotu nerwowego, a ponadto są trudne do wykrycia). Te wymienione nowotwory mogą byś złośliwe lub łagodne. Objawy choroby nowotworowej zauważalne dla opiekuna to : zmienny apetyt, osłabienie, powiększenie i bóle brzucha, przewlekły kaszel, czasem chudnięcie, a w przypadku nowotworów na powierzchni ciała widoczny jest guzek lub guz. Takie objawy powinny skłonić do wizyty w lecznicy, by dzięki dokładnym badaniom lekarz postawił diagnozę. Leczenie może być operacyjne (wycięcie guza), jak również polegające na zastosowaniu chemioterapii (podobnie jak u ludzi). Często takie skojarzone leczenie jest skuteczne, a dobrze prowadzona chemioterapia nie daje znaczących objawów ubocznych, np. u psów nigdy nie wypadają włosy. Choroby serca. Wśród wielu chorób serca u psów najczęstszą jest powiększenie mięśnia sercowego (tzw. rozstrzeń). Ściany serca stają się wtedy bardzo cienkie, a całe serce bardzo powiększa się. Takie cienkie ściany są zbyt słabe, by prawidłowo tłoczyć krew. Drugą częstą chorobą jest niedokrwienie serca, czyli choroba wieńcowa. Często towarzyszą tym stanom niemiarowości (arytmie). Wszystko to prowadzi do niewydolności całego układu krwionośnego, objawiając się dusznością, przewlekłym kaszlem i kaszlem w czasie snu, szybkim męczeniem się, omdleniami. Rozpoznanie polega na przeprowadzeniu badania, w tym badania rentgenowskiego klatki piersiowej, EKG, czasem też USG serca. Do leczenia chorób serca lekarze weterynarii dysponują całą gamą skutecznych leków, ale należy pamiętać, że rokowanie przy tych chorobach jest wet. Przemysław Rybiński Specjalista chirurgii weterynaryjnej Specjalista chorób psów i kotów Ten problem może być spowodowany infekcją ucha, uderzeniem, dietą, problemami z kręgosłupem, problemami z kościami lub zdarza się, że nasz kot zatacza się podczas chodzenia, ma brak równowagi, a nawet osłabienie tylnych łap. To chwianie może wystąpić w różnym stopniu. Nawet może uniemożliwić ruch naszego kota, więc wygodnie jest wiedzieć, co to może kot zatacza się podczas chodzenia: zapalenie ucha?Równowaga zachodzi głównie w uchu, a zaburzenia równowagi występujące w uchu lub układzie nerwowym mogą powodować ataksję, zaburzenie, które może być przyczyną problemu, jeśli nasz kot zatacza się podczas jedną z rzeczy, które musimy wykluczyć, jest infekcja ucha, czyli zapalenie. Zapalenie ucha może mieć różne przyczyny. Jedną z nich nagromadzenie roztoczy infekujących ucho lub zwykłe obniżenie mechanizmów łagodne i zewnętrzne infekcje ucha nie powodują tych objawów, zapalenie ucha może się skomplikować i mieć wpływ na ucho środkowe, co może doprowadzić do ataksji. W wyniku jej może dojść do braku równowagi naszego zwierzaka, jeśli nasz kot chwieje się podczas zapalenie ucha może być również spowodowane uderzeniem lub nawet pojawieniem się ciała obcego w uchu. Typowym przypadkiem są kolce, nieznane zagrożenie dla Twojego psa lub kota, które powoduje ogromny ból i poważne zapalenie kot zatacza się podczas chodzenia: urazInną z najczęstszych przyczyn tych objawów, gdy nasz kot zatacza się podczas chodzenia, jest uderzenie lub poważny uraz, który powoduje dezorientację zwierzęcia. W wielu przypadkach odpoczynek rozwiązuje te problemy. Natomiast należy pamiętać, że w przypadku podejrzenia urazu należy udać się do weterynarza, ponieważ istnieje możliwość uszkodzenia narządu może również mieć związek z tego rodzaju procesem. Tania karma może być pozbawiona różnych minerałów i białek, które powodują tego typu zawsze musimy być szczególnie ostrożni przy karmieniu naszych pupili i szukaniu najlepszej karmy dla kotów. Szczególnie krytyczne są etapy młodzieńcze i geriatryczne. Dlatego też specjalna pasza dla starszych zwierząt czy szczeniąt musi być dostarczana im na tych estapach życia, aby nie cierpiały na kot chwieje się podczas chodzenia: problemy z kręgosłupemJeśli nasz kot zatacza się podczas chodzenia, wydaje się mieć słabe tylne łapy lub słabą mobilność tylnych łap, może się okazać, że problem ma podłoże nerwowe lub nawet kręgosłupowe. Móżdżek i obwodowy układ nerwowy są odpowiedzialne za poruszanie zwierzęcia. Dlatego też problemy z nerwami lub mózgiem mogą wywołać tego typu równowagę odpowiada aparat przedsionkowy. Jest ściśle związany z uchem, więc oprócz zapalenia ucha, kolejnym powodem zataczania się może być uszkodzenie układu przedsionkowego. Za tym objawem mogą również leżeć poważniejsze problemy wymagające leczenia, takie jak przepuklina krążków nasz kot chwieje się podczas chodzenia, za tym dziwnym chodzeniem może kryć się wiele różnych procesów. I choć niektóre z nich mogą mieć charakter samoograniczający się i leczyć się same, to większość z nich to procesy, które wymagają pomocy weterynaryjnej, aby stan naszego pupila nie pogorszył z tych chorób wymagają nawet operacji chirurgicznych, dlatego zachęcamy do udania się do zaufanej kliniki weterynaryjnej, jeśli zauważysz te objawy u swojego zwierzaka, ponieważ konieczne są różne testy, aby uzyskać ostateczną diagnozę, której nigdy nie można może Cię zainteresować ... Myślisz, że wiesz wszystko na temat łap Twojego kota? Możesz się zdziwić. Okazuje się bowiem, że ta część ciała pupila kryje sporo ciekawych tajemnic. W tym artykule je odsłonimy i zmobilizujemy Cię do bliższego przyjrzenia się kocim łapom. Są naprawdę fascynujące! Koty też zostawiają odciski palców Taką rolę pełnią gruczoły łojowe, które zostawiają unikalny zapach kota, dzięki czemu zwierzak może z łatwością zaznaczyć swoją obecność na danym terytorium. Między innymi z tego powodu wiele kotów w bardzo charakterystyczny sposób ugniata różne przedmioty. Chodzi o wysłanie sygnału: „Uwaga, byłem tu, to moje terytorium!”. Kocie łapy są zaopatrzone w dużą ilość gruczołów zapachowych, które znajdują się dokładnie między poduszkami. Nie miej więc złudzeń: Twój kot wybiera sobie ścieżki zgodnie z precyzyjnym kluczem. A jeśli powiemy Ci, że Twój kot nie chodzi na łapach... Zaskoczony? A jednak! Okazuje się, że koty są gatunkiem tzw. palcochodnym, czyli stąpają na palcach, a nie na całych stopach (w przeciwieństwie do chociażby człowieka). Kot nie opiera się jednocześnie na palcach i pięcie – korzysta wyłącznie z tych pierwszych. Między innymi dzięki temu zwierzęta te potrafią się poruszać w sposób niemal bezszelestny i są tak doskonałymi łowczymi. Miękkie poduszki nie takie delikatne Choć poduszki na kocich łapach mogą się wydawać bardzo delikatne, to w rzeczywistości są niesamowicie odporne na wszelkiego rodzaju uszkodzenia. To dzięki nim kot tak sprawnie porusza się w trudnym terenie i może wykonywać bardzo dalekie skoki z odpowiednią amortyzacją stawów. Cechą szczególną kocich poduszek jest to, że zostały one wyposażone w mnóstwo receptorów dotykowych. Dzięki temu zwierzak z łatwością ocenia, po czym stąpa. Potrafi określić ukształtowanie terenu, ale nie tylko. Przy pomocy łap sprawdza też, czy jego ofiara jest już gotowa do zjedzenia, czy może jeszcze trzeba ją „dobić”. Warto wiedzieć Kocie poduszki nie są natomiast odporne na niską i wysoką temperaturę, dlatego kot stąpając po rozgrzanym asfalcie może się z łatwością poranić. Chodzenie po śniegu i lodzie nie sprawia mu natomiast żadnej przyjemności. Kocie łapy się pocą O tym także wielu właścicieli nie wie. Okazuje się, że kocie łapy są zaopatrzone w gruczoły potowe, które uaktywniają się przede wszystkim w momencie, gdy zwierzę odczuwa silny stres. To dlatego Twój kociak zostawia mokre ślady podczas wizyty u weterynarza. Dla wielu ciekawostką będzie również fakt, że poduszki kocich łap mogą mieć różny kolor. Zależy to od umaszczenia zwierzęcia. U czarnych kotów poduszki są ciemne (czarne lub brązowe), u białych różowe, u rudych rudawe, a u łaciatych są wielokolorowe. Kardiomiopatia u kota Kardiomiopatia u kota – co oznacza ta enigmatycznie brzmiąca nazwa? Nic innego, jak po prostu: „choroba mięśnia sercowego”. Choroba, która spędza sen z powiek hodowcom kotów, zwłaszcza rasy maine coon i ragdoll. Ale czy dotyczy ona wyłącznie kociej arystokracji? Z artykułu poświęconemu niewydolności serca u kotów dowiedzieliśmy się, że choroby mięśnia sercowego można ogólnie podzielić na kardiomiopatie pierwotne i wtórne. Dalsza ich klasyfikacja opiera się na zmianach anatomicznych i elektrokardiograficznych i właśnie zależnie od rodzaju przeważającej dysfunkcji mięśnia sercowego, kwalifikuje się je do jednego z kilku rodzajów. Opiszę pokrótce, czym charakteryzuje się kilka najczęstszych typów kardiomiopatii, jakie objawy im towarzyszą oraz nakreślę, jakie są rokowania u kota, gdy choroba zostanie u niego zdiagnozowana. Zachęcam do przeczytania całego artykułu. Kardiomiopatie pierwotneKardiomiopatia przerostowa u kotaCo się dzieje z sercem w przebiegu HCM?Jakie są konsekwencje kliniczne przerostu serca?Kiedy i jak ujawnia się choroba?Kardiomiopatia przerostowa u kota objawyJak rozpoznać kardiomiopatię przerostową u kota?Kardiomiopatia przerostowa u kota leczenieKardiomiopatia rozstrzeniowa u kotaKardiomiopatia rozstrzeniowa objawyKardiomiopatia rozstrzeniowa rokowanieRestrykcyjna kardiomiopatia u kotaNiesklasyfikowane kardiomiopatie kotówKardiomiopatie specyficzne/wtórneKardiomiopatia odżywczaKardiomiopatia odżywcza u kota leczenieKardiomiopatia odżywcza u kota rokowanieKardiomiopatia metaboliczna u kotaKardiomiopatia metaboliczna u kota objawyKardiomiopatia metaboliczna u kota leczenieKardiomiopatia metaboliczna u kota rokowanie Kardiomiopatie pierwotne To rodzaj kardiomiopatii, których wystąpienia nie da się wytłumaczyć żadną uchwytną przyczyną. Oznacza to, że choroba serca pojawia się jako pierwsza, a objawy, do których manifestacji dochodzi w jej przebiegu, przypisuje się wyłącznie tej jednostce chorobowej. Nie jest ona wywołana chorobą zastawek, osierdzia czy naczyń wieńcowych, nie ma swojego źródła w nadciśnieniu ogólnym czy płucnym, nie występują też żadne wrodzone wady serca ani pierwotne choroby ogólnoustrojowe. Faktem jest, że większość pierwotnych kardiomiopatii nie ma ustalonej etiologii i z tego też względu są nazywane idiopatycznymi. Zupełnie, jakby pojawiły się „znikąd”. W dalszej części artykułu dowiesz się które schorzenia należą do tej grupy chorób serca. Kardiomiopatia przerostowa u kota Kardiomiopatia przerostowa u kota Kardiomiopatia przerostowa (hypertrophic cardiomyopathy, hcm) to choroba mięśnia sercowego (zwłaszcza lewej komory), w przebiegu której dochodzi do pogrubienia ściany komory oraz mięśni brodawkowatych. Jest to najczęściej diagnozowana kardiomiopatia u kota, stanowiąca ok. 70% wszystkich chorób serca występujących u tego gatunku. W większości przypadków przyczyną jej wystąpienia nie jest znana. Wiemy jedynie, że u niektórych ras kotów choroba ma tło genetyczne. Fakt dziedziczenia najlepiej zbadano u kotów rasy maine coon, u których jest ona dziedziczona jako dominująca cecha autosomalna prosta. Podobnie sprawa może wyglądać u amerykańskich kotów krótkowłosych. Uważa się, że również u innych ras choroba może mieć tło genetyczne – należą do nich: koty perskie, brytyjskie krótkowłose, koty norweskie leśne, ragdoll, turecki van, kot szkocki fold zwisłouchy. Niezależnie od faktu, że u kotów rasowych kardiomiopatia jest zwykle chorobą dziedziczną, to jednak najczęściej dotyka ona koty domowe mieszanych ras. Co się dzieje z sercem w przebiegu HCM? Przy kardiomiopatii przerostowej zwraca uwagę masywne powiększenie masy mięśnia sercowego (które może dotyczyć całego serca lub jego części) w wyniku powiększenia mięśni brodawkowatych oraz pogrubienia mięśnia lewej komory. Wskutek tego światło lewej komory może ulec zmniejszeniu. Dochodzi do zesztywnienia ścian serca, zmniejszenia ich elastyczności oraz kurczliwości. Pojawiają się zaburzenia czynności rozkurczowych, a co za tym idzie – przerośnięta komora nie napełnia się dostatecznie w czasie rozkurczu serca. Efekt jest katastrofalny zarówno dla samego serca, jak i całego organizmu: mniejsza ilość krwi jest wypychana na obwód podczas każdego skurczu, przepływ krwi przez naczynia wieńcowe ulega pogorszeniu, dochodzi do stanu niedotlenienia serca. Całość zmian wywołuje obraz niewydolności serca z całym wachlarzem objawów jej towarzyszących. Jakie są konsekwencje kliniczne przerostu serca? Często u kotów z HCM dochodzi do pojawienia się płynu w jamie opłucnej. Rozwija się zakrzepica zatorowa. Zakrzepy, które odrywają się z lewego przedsionka, płyną z krwią i stają się potencjalnymi zatorami. Zwykle w końcowym odcinku aorty zatrzymują się, powodując niedrożność w krążeniu. W efekcie dochodzi do zablokowania przepływu krwi do kończyn miednicznych, co wiąże się z dotkliwym bólem oraz rozwojem ostrego niedowładu lub porażenia kończyn tylnych. Nagła śmierć sercowa – niestety, może wystąpić w każdym przypadku i nie musi być zależna od stopnia nasilenia choroby. Kiedy i jak ujawnia się choroba? Wszystko zależy od tego, czy kardiomiopatii towarzyszy niewydolność serca. HCM u kotów może pojawić się w każdym wieku, zarówno u 6-miesięcznego kocięcia, jaki u 16-latka. U kotów rasy Maine Coon ciężka postać HCM rozwija się zwykle u samców około 2-letnich, natomiast u samic do końcowego maksymalnego pogrubienia ścian serca dochodzi zwykle w wieku około 3 lat. U mieszańców średni wiek wystąpienia choroby i prędkość postępowania zmian bywa różny. Jednak znamienne jest to, że kocury chorują częściej niż kotki. Kardiomiopatia przerostowa u kota objawy Kardiomiopatia przerostowa u kota objawy Koty z kardiomiopatią przerostową mogą być przyprowadzane do gabinetu weterynaryjnego w bardzo różnych stadiach choroby. Bywa, że koty nie pokazują w ogóle żadnych objawów klinicznych i choroba wykrywana jest „przypadkowo” podczas rutynowego badania klinicznego, np. przed zabiegiem operacyjnym. U nich może występować łagodny do ciężkiego przerost lewej komory (choć w przypadku zaawansowanego przerostu zwykle występują już objawy niewydolności serca). Są to z reguły osobniki w dobrej kondycji, młode lub w średnim wieku (szczyt zachorowań przypada na 5 rok życia), najczęściej samce. W przypadku pacjentów z ciężkim HCM oraz umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością serca na pierwszy plan wysuwają się problemy oddechowe (przyspieszony oddech i/lub duszność). Zwykle spowodowane są one obrzękiem płuc lub obecnością płynu w jamie opłucnej (albo obiema tymi zmianami). Spostrzegawczy właściciele zgłaszają, że na kilka dni przed wystąpieniem objawów klinicznych u kota pojawiła się: niechęć do jedzenia, stał się on nieco apatyczny i nazbyt spokojny, następnie pojawiły się trudności w oddychaniu, oddech stał się szybszy, a kociak zaczął oddychać przez otwartą jamę ustną (zwłaszcza w momencie stresu lub po wysiłku), mogą zdarzyć się również omdlenia, kaszel u kotów nie jest częstym objawem, ale może wystąpić. Bywa również, że pierwszym motywem konsultacji w gabinecie jest niedowład lub porażenie kończyn miednicznych. Jest to wynik rozwoju zakrzepicy zatorowej, a charakteryzuje się niezwykle bolesnym stanem porażennym najczęściej kończyn tylnych. Chore zwierzę ciągnie za sobą tylne łapy, nie może zgiąć stawów skokowych, a poprzez to nie jest w stanie utrzymać prawidłowej pozycji ciała. Obwodowe odcinki kończyn są blade lub sine, zimne i bardzo bolesne. Mięśnie łydki często stają się twarde, napięte i bolesne. Jeśli do zatoru doszło w innych naczyniach krwionośnych (naczynia krezkowe, nerkowe, mózgowe) – powoduje to silne bóle i zaburzenia czynności tych narządów. Często towarzyszą temu objawy niewydolności zastoinowej: duszność, utrata przytomności, hypotermia. W przebiegu kardiomiopatii może wystąpić nagła śmierć sercowa, często nawet bez wcześniejszych objawów klinicznych. Jak rozpoznać kardiomiopatię przerostową u kota? Jak rozpoznać kardiomiopatię przerostową u kota? Przed postawieniem rozpoznania kardiomiopatii przerostowej należy wykluczyć inne choroby, w przebiegu których może dojść do rozwinięcia się podobnych zmian w mięśniu sercowym. Diagnostyka w kardiomiopatii u kota obejmuje: Pełne badanie kliniczne. Na chorobę mięśnia sercowego mogą wskazywać: występowanie szmerów sercowych, rytm cwałowy, występowanie stłumionych lub zaostrzonych szmerów płucnych, hypotermia, tętnienie lub poszerzenie żył szyjnych. Badanie morfologiczne krwi, badanie biochemiczne surowicy, jonogram, oznaczenie poziomu hormonów tarczycowych. Badanie radiologiczne. Zdjęcia klatki piersiowej w 2 projekcjach pozwalają na stwierdzenie powiększenia sylwetki serca. Badanie elektrokardiograficzne – może wskazywać różnego rodzaju arytmie. Badanie echokardiograficzne – decydujące w diagnostyce kardiomiopatii. Stwierdza się w nim przerost mięśni brodawkowatych, różnego stopnia pogrubienie ścian lewej komory oraz (zazwyczaj) powiększenie lewego przedsionka. Pomiar ciśnienia krwi. Badanie genetyczne. Badania na temat dziedziczenia kardiomiopatii przerostowej zostały przeprowadzone u 2 ras kotów: maine coon oraz ragdoll. Wykonując badanie genetyczne można uzyskać następujące wyniki: Wynik negatywny N/N. Oznacza to, że kot nie jest nosicielem mutacji odpowiedzialnej za rozwój HCM. Ponieważ jednak zbadano tylko dwie mutacje, a do rozwoju choroby może przyczyniać się ich znacznie więcej (podobnie, jak ma to miejsce u ludzi), wynik negatywny nie oznacza, że kot nie zachoruje na kardiomiopatię. Homozygota HCM/HCM. W takiej sytuacji kot jest nosicielem dwóch kopii zmutowanego genu i prawdopodobieństwo rozwoju choroby jest u niego 18 razy większe niż u pacjetna N/N. Heterozgota N/HCM – kot jest nosicielem jednej kopii zmutowanego genu i prawdopodobieństwo rozwoju choroby jest 1,8 razy większe niż u kota N/N. Badanie genetyczne stanowią dobrą wskazówkę dla hodowców, jednakże ograniczają się wyłącznie do dwóch ras kotów, a wyniki ujemne nie wykluczają wystąpienia choroby. Kardiomiopatia przerostowa u kota leczenie Kardiomiopatia przerostowa u kota leczenie Kardiomiopatia przerostowa jest chorobą postępującą. Oznacza to, że zmiany w przebudowie serca będą się pogłębiały. Niestety, nie ma znanego postępowania, które mogłoby spowolnić rozwój choroby. Uwzględniając przyczynę HCM u kotów leczenie w zasadzie powinno polegać na zastąpieniu uszkodzonego genu (na drodze terapii genowej), na farmakologicznym wyrównaniu defektu białka wywołanego mutacją tego genu (substancje oddziałujące na receptory) albo na zmianie wewnętrznego środowiska komórek mięśnia sercowego w jakiś inny sposób. Niestety, powyższe sposoby nie są jeszcze dostępne w terapii HCM. Dlatego też wszelkie działania lecznicze ukierunkowane są na łagodzenie objawów klinicznych. Decyzja o wdrożeniu lub modyfikacji dotychczasowego leczenia nie jest łatwa i zależy od wielu czynników, od danych uzyskanych z wywiadu: objawy kliniczne, aktywność kota, sytuacja rodzinna, itp. od szybkości rozwoju choroby, powikłań klinicznych, odpowiedzi na dotychczasowe leczenie, od możliwości czasowych, finansowych (i innych) właściciela, od tolerancji pacjenta w przyjmowaniu leków. Dlatego też przed podjęciem leczenia lekarz weterynarii musi zadać sobie następujące pytania: Czy leczenie jest niezbędne w obecnej sytuacji? Czy planowane leczenie jest bezpieczne? Czy planowane leczenie jest skuteczne? Czy planowane leczenie będzie tolerowane przez kota? Najwięcej problemów klinicznych sprawia leczenie pacjentów bezobjawowych. Leczenie kardiomiopatii przerostowej u kota skupiać się powinno na terapii zastoinowej niewydolności serca i/lub powikłań występujących przy tej chorobie. U takich kotów, z łagodną do ciężkiej HCM, ale bez objawów niewydolności serca, często podaje się leki, choć tak naprawdę istnieje tylko teoretyczne wskazanie wdrożenia leczenia farmakologicznego. Wielu lekarzy weterynarii czuje się zobligowanych do leczenia HCM nawet, jeśli kot nie wykazuje żadnych objawów klinicznych. Czy jest to zasadne? Nie ma niestety standaryzowanych badań, które by nakreśliły szczegółowe algorytmy postępowania. Zdarza się, że kot ma zdiagnozowaną łagodną lub umiarkowaną postać HCM, która nie postępuje do postaci ciężkiej. Wówczas dyskusyjne jest podawanie przez właściciela leków jeden lub dwa razy dziennie do końca życia kota zwłaszcza, że brak jest dostępnych danych jednoznacznie potwierdzających zasadność i skuteczność takiego postępowania. Dlatego też wszelkie wątpliwości są szeroko omawiane z właścicielem i to w zależności od jego oczekiwań, rytmu życia i możliwości zapada często decyzja o wdrożeniu leczenia. Zupełnie inaczej sprawa ma się w sytuacji, gdy kot prezentuje już objawy niewydolności serca. Wówczas wprowadza się do leczenia następujące grupy leków (w monoterapii lub kombinacjach) wraz z odpowiednim postępowaniem: Leki moczopędne (furosemid). Tlenoterapia. Leki rozszerzające naczynia (Nitrogliceryna, inhibitory konwertazy angiotensyny). Leki rozszerzające oskrzela (aminofilina lub teofilina). Ograniczenie ruchu (klatka). Blokery kanałów wapniowych (Diltiazem, Cardizem, Dilacor XR, Cardizem CO). Doustne beta blokery (Atenolol). Antykoagulanty (aspiryna, heparyna). Leki przeciwarytmiczne (beta-blokery lub Diltiazem, lidokaina, prokainamid). Ograniczenie spożywania sodu. Inne leki (acepromazyna, płynoterapia). To, jak dalej będzie postępowała choroba i jakich objawów należy się spodziewać, zależy od kilku czynników, m. in. od: aktualnego obrazu klinicznego i stopnia zaawansowania HCM, obecności w badaniu echokardiograficznym cech podwyższenia ciśnień wewnątrzsercowych, odpowiedzi na dotychczasowe leczenie. Generalizując można powiedzieć, że u kotów z łagodnym lub umiarkowanym przerostem mięśnia sercowego bez powiększenia lewego przedsionka i niewykazujących objawów klinicznych rokowanie długoterminowe jest dobre. Zwykle takie kociaki przeżywają średnio 4-6 lat. W przypadku, gdy doszło do powiększenia lewego przedsionka i widocznego pogrubienia ścian lewej komory ryzyko rozwinięcia się niewydolności serca jest większe, a dodatkowo istnieje duże prawdopodobieństwo pojawienia się choroby zatorowo-zakrzepowej. Zdarza się, że koty, u których doszło do ciężkiego przerostu ścian serca, nie pokazują jednak objawów klinicznych ani cech powiększenia lewego przedsionka. U nich również występuje większe ryzyko rozwoju choroby. Najistotniejszym chyba czynnikiem rokowniczym u kotów jest występowanie lub brak niewydolności serca. Przy jej obecności prognozy pogorszają się, a średni czas przeżycia wynosi ok. 3 miesiące. Choć i tu – w razie dobrej odpowiedzi na leczenie – pacjenci mogą czuć się dobrze przez dłuższy czas. Rokowanie w przypadku występowania zakrzepicy zatorowej w przebiegu HCM jest złe, a średni okres przeżycia wynosi 2 miesiące. Koty, które przechorowały epizod zakrzepicy mogą czuć się relatywnie dobrze jeszcze przez jakiś czas, jednak ryzyko nawrotu jest duże. Tragicznym w skutkach objawem HCM może być nagła śmierć sercowa. Niestety, w przebiegu kardiomiopatii może dojść do nagłej śmierci, a czasem jest to pierwszy i jedyny symptom występowania choroby. Kardiomiopatia rozstrzeniowa u kota Kardiomiopatia rozstrzeniowa u kota Do późnych lat 80. ubiegłego wieku kardiomiopatia rozstrzeniowa (dilated cardiomiopathy) była najczęściej rozpoznawaną chorobą serca u kotów. Większość przypadków stanowiła prawdopodobnie wtórną kardiomiopatię związaną z niedoborem tauryny – egzogennego aminokwasu siarkowego, który musi być zwierzęciu dostarczany wraz z pożywieniem. W warunkach naturalnych tauryna występuje w wysokich stężeniach w organizmach gryzoni. Upodobanie kotów do polowań na myszy jest więc w pełni uzasadnione wielką mądrością matki natury. Niestety, powszechne wprowadzenie do żywienia kotów karm komercyjnych początkowo nie uwzględniło tego faktu i stąd częsty rozwój kardiomiopatii z niedoboru tauryny. Obecnie producenci karm komercyjnych zapewniają podaż tego niezbędnego aminokwasu w swoich produktach, skutkiem czego częstość występowania tej choroby znacznie spadła. Obecnie kardiomiopatia rozstrzeniowa występuje rzadko. DCM jest chorobą mięśnia sercowego, zwłaszcza lewej komory, charakteryzującą się pierwotną niewydolnością mięśnia sercowego. Jednak zanim zdiagnozuje się kardiomiopatię rozstrzeniową u kota, należy wykluczyć inne przyczyny niewydolności serca, jak: zaburzenia żywieniowe, przyczyny metaboliczne, przyczyny toksyczne, przyczyny wywołane przeciążeniem objętościowym lub niedokrwieniem lewej komory. Największym problemem w przebiegu tej choroby, manifestującym się mniej lub bardziej nasilonym obrazem klinicznym jest niewydolność skurczowa mięśnia sercowego. Na skutek tej dysfunkcji dochodzi do rozstrzeni lewej komory, spadku objętości wyrzutowej i pojemności minutowej serca. W konsekwencji pojawiają się objawy niewydolności serca. Kardiomiopatia rozstrzeniowa objawy Choroba może pojawić się w każdym wieku (od 5 miesięcy do 14 lat), jednak najczęściej diagnozowana jest u kotów 7-8 letnich. Objawy początkowo mogą być nieswoiste: kot staje się apatyczny, mniej je, unika kontaktu, więcej śpi. Widocznymi symptomami niewydolności serca są przyspieszony oddech lub duszność wynikające z obrzęku płuc lub obecności płynu w jamie opłucnej. Możliwy jest też rozwój ogólnej zakrzepicy zatorowej. Kardiomiopatia rozstrzeniowa rokowanie W przypadku, gdy rozpoznanie kardiomiopatii rozstrzeniowej stawiane jest przypadkowo (przy okazji rutynowego badania), a pacjent nie przejawia objawów klinicznych, może on przeżyć kilka lat, zanim rozwinie się pełnoobjawowa zastoinowa niewydolność serca. U kotów z objawami rokowanie jest bardzo ostrożne. Tacy pacjenci zwykle przegrywają walkę z chorobą w krótkim czasie po zdiagnozowaniu (średnio 1-2 miesiące). Z reguły rozwija się u nich wstrząs kardiogenny, oporna na leczenie zastoinowa niewydolność serca lub zakrzepica zatorowa. Restrykcyjna kardiomiopatia u kota W przebiegu restrykcyjnej kardiomiopatii u kota (restrictive cardiopyopathy, rcm) dochodzi do zaburzeń napełniania serca w rozkurczu, natomiast funkcja skurczowa lewej komory w większości przypadków jest zachowana. W jej przebiegu najczęściej dochodzi do włóknienia wsierdzia, warstwy podwsierdziowej lub mięśnia sercowego, co skutkuje zaburzeniem funkcji rozkurczowej mięśnia sercowego. To z kolei prowadzić może do rozwoju zastoinowej niewydolności serca. Objawy kliniczne są podobne do tych, które pojawiają się w przebiegu innych kardiomiopatii, a rokowanie niestety jest złe i to nawet przy początkowej dobrej odpowiedzi na leczenie. Koty zwykle przeżywają od 4 do 6 miesięcy. Niesklasyfikowane kardiomiopatie kotów Niesklasyfikowane kardiomiopatie u kotów (unclassified cardiomypoathies, ucm) to różnorodne grupy chorób serca występujące u kotów, których nie da się zakwalifikować ani do HCM, ani do DCM, ani do żadnych innych znanych zaburzeń serca. Dotykają one z reguły kotów w starszym wieku, bez względu na płeć, rasę czy wiek. Objawy kliniczne są podobne do tych, obserwowanych w przebiegu innych chorób serca, a rokowanie z reguły oparte jest na stanie klinicznym pacjenta i odpowiedzi na leczenie. Kardiomiopatie specyficzne/wtórne Kardiomiopatie wtórne u kotów Mówimy o nich, gdy choroba mięśnia sercowego oraz zaburzenia jego czynności pojawiają się w efekcie występowania innej choroby układu krążenia lub ogólnoustrojowej. W diagnostyce chorób serca u kotów bardzo ważne jest, by odpowiednio zaklasyfikować występującą dysfunkcję serca. Ma to znaczenie głównie ze względu na sposób leczenia. Przykładowo – u kotów z przerostem mięśnia sercowego przy współistniejącej nadczynności tarczycy błędem jest rozpoznanie kardiomiopatii przerostowej nawet przy występowaniu typowych dla niej zmian. Kardiomiopatia odżywcza Do kardiomiopatii odżywczej zaliczamy niewydolność mięśnia sercowego wtórną do niedoboru tauruny. Jak wspomniałam wcześniej przy omawianiu kardiomiopatii rozstrzeniowej, wiele jej przypadków było wywołane właśnie niedoborem tego aminokwasu. Dziś już wiemy, że DCM wtórna do niedoboru tauryny jest kardiomiopatią wtórną, a uzupełnienie tego aminokwasu może odwrócić niewydolność serca. Na temat rzadko występującego idiopatycznego DCM niewiele jeszcze wiadomo. Obecnie producenci karm komercyjnych dla kotów uzupełniają je dodatkiem tauryny, dlatego też częstość występowania tej choroby znacznie się obniżyła. Należy jednak być ostrożnym w doborze karm – mogą one nie zawierać wystarczającej ilości tego aminokwasu (chyba, że przeprowadzono badanie trwające minimum 6 miesięcy, które potwierdzają, że produkt zapewnia odpowiednie stężenie tauryny we krwi i w tkankach). Niedobór tauryny nie zawsze też doprowadza do niewydolności mięśnia sercowego u kotów. Jeśli jednak się ona pojawi, objawy są bardzo podobne do tych, występujących przy innych kardiomiopatiach. Bardzo pomocne w ustaleniu przyczyny choroby serca może być badanie okulistyczne, w którym stwierdza się centralne zwyrodnienie siatkówki (wywołane przez niedobór tauryny). Generalizując można powiedzieć, że u kotów, u których stwierdzono niewydolność mięśnia sercowego, powinno się oznaczyć stężenie tauryny w osoczu. Zdarzają się bowiem koty karmione gotową dietą z dodatkiem tauryny, która jednak nie pokrywa zapotrzebowania na ten ważny składnik. Kardiomiopatia odżywcza u kota leczenie Leczenie jest dwutorowe. Początkowo stabilizuje się pacjenta i leczy objawowo (jeśli oczywiście jest taka konieczność). Równolegle u kotów ze stwierdzonym niedoborem tauryny suplementuje się ten aminokwas do momentu, gdy w badaniu echokardiograficznym zostanie stwierdzona prawidłowa wielkość lewej komory (ma to zwykle miejsce w ciągu 4-6 miesięcy). Pacjent zwykle już po 2 tygodniach suplementacji czuje się zdecydowanie lepiej. Kardiomiopatia odżywcza u kota rokowanie Rokowanie jak zwykle zależy od stopnia zaawansowania choroby. W przypadku pełnoobjawowej niewydolności mięśnia sercowego jest ono ostrożne i w dużej mierze zależy współwystępujących objawów (hipotermia, zakrzepica zatorowa). W ciężkich przypadkach podaż tauryny może niestety nie wystarczyć… Jeśli pacjent przeżyje około tydzień i odpowie na leczenie niewydolności, rokowanie polepsza się, by po 2 tygodniach osiągnąć status dobrego. U kotów, które dobrze reagują na uzupełnianie tauryny objawy kliniczne wycofują się. Kardiomiopatia metaboliczna u kota Kardiomiopatia metaboliczna: jakie koty są w grupie ryzyka? Do tej grupy należy choroba serca wywołana przez toksyczne działanie hormonów tarczycy. Hormony tarczycowe w przebiegu nadczynności tarczycy wpływają na serce w sposób bezpośredni i pośredni, powodując następujące dysfunkcje: tachykardia – serce racuje bardzo szybko, przerost mięśnia sercowego, zwiększona kurczliwość mięśnia sercowego (szybciej się on kurczy, a siła każdego skurczu jest większa), zaburzenia rytmu serca. Wszystkie te czynniki doprowadzają do „nadwyrężenia” mięśnia sercowego i wymuszają na nim konieczność większej pracy. Ostatecznie mogą pojawić się objawy zastoinowej niewydolności serca oraz nadciśnienie. Kardiomiopatia metaboliczna u kota objawy Choroba dotyka głównie starsze koty. Jest to związane z faktem występowania nadczynności tarczycy, która z reguły występuje u kotów w podeszłym wieku. Rasa i płeć nie wpływają na pojawienie się choroby. Zwykle pacjent prezentowany jest lekarzowi z powodu objawów niesercowych: kot dużo pije, często oddaje mocz, dużo je, a chudnie. Czasem jednak na pierwszy plan wysuwają się objawy niewydolności serca. Kardiomiopatia metaboliczna u kota leczenie Leczenie jest zarówno przyczynowe (stabilizacja nadczynności tarczycy), jak i objawowe (leczenie ZNS). Kardiomiopatia metaboliczna u kota rokowanie Pacjenci, którzy nie wykazują objawów sercowych po wdrożeniu leczenia tarczycy czują się dobrze. U tych z niewydolnością serca rokowanie zależy od jej zaawansowania. Większość kotów dobrze reaguje na leczenie, jednak w przypadku ciężkiej niewydolności zmiany są nieodwracalne i rokowanie jest złe. Podsumowanie Choroby mięśnia sercowego są obecnie diagnozowano zdecydowanie częściej niż kiedyś. Z całą pewnością jest to po części związane z dynamicznym rozwojem diagnostyki, ale niewykluczone jest, że doszło do faktycznego wzrostu liczby chorób serca. Ogromny wpływ na rozpoznawanie ma również zwiększona świadomość właścicieli kotów, którzy zdecydowanie częściej poddają pupili rutynowym badaniom klinicznym. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat kardiomiopatii u kota, opublikuj komentarz pod artykułem. Na pytania odpowiem tak szybko jak to tylko możliwe.

słabe tylne łapy u kota